Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑΔ - ΕΤΑΔ έγκριση λειτουργικών κενών, επιλογή και τοποθέτηση Μονίμων Εκπαιδευτικών κλάδου ΠΕ 11

Υπ. Παιδείας: Προϋποθέσεις λειτουργίας Τ.Α.Δ-Ε.Τ.Α.Δ., η έγκριση λειτουργικών κενών, η επιλογή και τοποθέτηση Μονίμων Εκπαιδευτικών κλάδου ΠΕ 11



Προϋποθέσεις λειτουργίας Τ.Α.Δ-Ε.Τ.Α.Δ., η έγκριση λειτουργικών κενών, η επιλογή και τοποθέτηση Μονίμων Εκπαιδευτικών κλάδου ΠΕ 11

Το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων ενημερώνει τους εκπαιδευτικούς κλάδου ΠΕ11 (Φυσικής Αγωγής ) που κατέθεσαν αίτηση τοποθέτησης για τα Τμήματα Αθλητικής Διευκόλυνσης (Γυμνασίου) και τα Ειδικά Τμήματα Αθλητικής Διευκόλυνσης (Λυκείου), ότι με την υπ΄αριθμ. 64114/Γ4/27-12-2010 Απόφαση της Υφυπουργού Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, ορίζονται οι Προϋποθέσεις λειτουργίας των Τ.Α.Δ-Ε.Τ.Α.Δ. η έγκριση λειτουργικών κενών, η επιλογή και τοποθέτηση Μονίμων Εκπαιδευτικών κλάδου ΠΕ 11 για τα Τ.Α.Δ –Ε.Τ.Α.Δ. σχολικού έτους 2010-2011.


ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ με αρ. πρωτ. 64114/Γ4/27-12-2010:

http://www.alfavita.gr/apofash__monimwn__leitoyrgika_kena__topothethseis_101228.pdf

Εκπ/κοί που εκλέχθηκαν στην Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση

Υπουργείο Παιδείας: Τι ισχύει για τους εκπαιδευτικούς που εκλέχθηκαν στην Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση





Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Ισλανδοί!

ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ !


Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι "βάρβαροι"

Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια

κατάσταση της οικονομίας τους, που βρέθηκαν:



Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν

και πήραν απαντήσεις. Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι

πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15

μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που

συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε

πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε

ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην

πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της

κεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες

καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ήδη ο

εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά

golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από

την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους

λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται. Η

κυβέρνηση έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα.

Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό

της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει -ακόμη και να

κατασχέσει- στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες και ιδιώτες.

Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν

μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον.

Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον

ιστότοπο της Βουλής ( http://sic.althingi.is/) το πλήρες κείμενο που η

κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί

αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη

στα αγγλικά. Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν

αμφισβήτησαν την αμεροληψία των συντακτών του πορίσματος.

Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο

Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε

συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την

έκθεση. Για τους περήφανους, πλην εξαπατημένους απογόνους

των Βίκινγκς, ήταν μια ομαδική ψυχανάλυση, μια διαδικασία

κάθαρσης.

Ο φίλος μου ο Ανδρέας.

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης θυμάται τα χρόνια της γνωριμίας του με τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του που κυκλοφορεί σύντομα

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 1996


Τα χρόνια του Μπέρκλεϊ, η επιστροφή στην Ελλάδα και η είσοδος στην πολιτική


Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Κέντρο Οικονομικών Ερευνών

«Στην άκρη του αιώνα, Γαστούνη - Μπέρκλεϊ» είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του καθηγητή και προέδρου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού Αδαμάντιου Πεπελάση, που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ο γνωστός οικονομολόγος αφηγείται, στις 250 περίπου σελίδες του βιβλίου του, τις αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια στη Γαστούνη, αλλά το βιβλίο στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελεί εξιστόρηση των εμπειριών του από την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του σε δύο διαφορετικούς πολιτικούς και πολιτισμικούς χώρους όπως εκείνοι της Ελλάδας και της Αμερικής, σταδιοδρομία που συνδέεται άρρηκτα, σε επίπεδο ανθρώπινης επαφής και πολιτικής πράξης, με εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου.

Από το τμήμα του βιβλίου που αναφέρεται στον ιδρυτή του ΠαΣοΚ είναι και τα αποσπάσματα που ακολουθούν:

ΩΣ ΤΟΥΤΗ τουλάχιστον τη στιγμή δύο είναι οι τόποι μου: Γαστούνη και Μπέρκλεϊ. Στον πρώτο γεννήθηκα, μεγάλωσα, ονειρεύτηκα, έκανα μικρό παιδί τα σχέδιά μου. Στον δεύτερο ανδρώθηκα, συγκρότησα τη σκέψη μου, έβαλα τα θεμέλια της ακαδημαϊκής μου σταδιοδρομίας κι έμαθα να βλέπω τα πράγματα με αντικειμενικότητα και αυστηρή λογική.

* Αποφεύγοντας τις ακροβασίες

Στο Μπέρκλεϊ συνειδητοποίησα τη σύγκρουση ανάμεσα στην τάση μου για λογική ανάλυση των πραγμάτων και σ' ένα βαθιά ριζωμένο μέσα μου ρομαντικό συναίσθημα ­ επακόλουθο της φυσικής μου αισιοδοξίας. Αυτή η αέναη εσωτερική διαπάλη ανάμεσα στον ορθολογισμό και τον έντονο συναισθηματισμό δεν με άφησε ποτέ ήσυχο. Η συνειδητοποίηση αυτής της σύγκρουσης υπήρξε σωτήρια και με απέτρεψε πολλές φορές από ακραίες θέσεις και λαϊκίστικες ακροβασίες. Με βοήθησε να μην παραδίδομαι, τουλάχιστον ολοκληρωτικά, σε κινήματα και ρεύματα ­ που, ενδεχομένως, ποθούσε η ψυχή μου, από μια αθεράπευτη εσωτερική ανάγκη για δικαιοσύνη και ανθρωπιά.

* Στο κράσπεδο της πολιτικής

Πολλές φορές βρέθηκα σε απορία, διχασμένος, παγιδευμένος. Καθώς όμως κοιτάζω προς τα πίσω τη διαδρομή που έχω διανύσει, διακρίνοντας αυτή την παρατεταμένη προσπάθεια για εσωτερική συνέπεια και κοινωνική προσφορά, καταλήγω και πάλι ότι τα πράγματα έγιναν καταπώς έπρεπε. Ετσι εξηγείται το γιατί ποτέ δεν αναμείχθηκα ενεργά στην πολιτική ζωή. Κρατήθηκα στα κράσπεδά της, απρόθυμος πάντα να απεμπολήσω τον βαθύτερο εαυτό μου εκποιώντας τη μία ή την άλλη από τις δύο ιδιότητές μου. Πέρασα απ' αυτή τη δοκιμασία δύο ή τρεις φορές. Η πιο σημαντική ήταν όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μου πρότεινε να είμαι υποψήφιος στις εκλογές του 1977, με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, στην πρώτη θέση του νομού Ηλείας και, μετά από την άρνησή μου, υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Γνωρίζω τώρα ότι, για να παραμείνω συνεπής, έπρεπε κάθε φορά να πληρώνω το τίμημα.

* Ο Ζολώτας ήταν η αφορμή

Από το 1954, ο Ζολώτας, μεθοδικός και προσεκτικός, είχε σκεφτεί να ζητήσει τις απόψεις διαπρεπών ξένων οικονομολόγων για την αναγκαιότητα της ίδρυσης ανεξάρτητης Οικονομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρχαν προτάσεις προς τον Ζολώτα και την Κυβέρνηση από μεγάλα και γνωστά ονόματα, όπως του Βασίλυ Λεοντίεφ και του Καρλ Κάισεν του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, του Σερ Θιοντόρ Γκρέγκορυ, κοσμήτορα της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου, και της Χ. Μακάουερ, επίσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ολοι τους υποστήριζαν με σοβαρά επιχειρήματα την ανάγκη δημιουργίας ανεξάρτητης σχολής και εκτιμούσαν ότι η προσπάθεια του Ξ. Ζολώτα πρέπει να ευοδωθεί, εφόσον η Ελλάδα επιθυμούσε να πορευτεί προς την επιστημονική και οικονομική ανάπτυξη.

Ο Απόστολος Λάζαρης ­ σημαντικό στέλεχος της Τραπέζης της Ελλάδος και ίσως ο μόνος τότε οικονομολόγος με σύγχρονη οικονομική παιδεία ­ και εγώ αναλάβαμε την εκπόνηση ενός πρώτου σχεδίου για την αναμόρφωση των οικονομικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τη δημιουργία Οικονομικής Σχολής. Ο Απ. Λάζαρης, ο Α. Παπανδρέου κι εγώ, στις συχνές συναντήσεις μας, συμφωνήσαμε για το περιεχόμενο και τη μορφή αυτής της Σχολής και, προς τα τέλη του Φεβρουαρίου του 1961, ο Απόστολος κι εγώ είχαμε ήδη συντάξει την έκθεσή μας, με τη σύμφωνη γνώμη και έγκριση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος και την υπέγραψε.

......................

Δυστυχώς, το σχέδιο του Ζολώτα δεν προχώρησε. [...] Κυριότερος λόγος ήταν, εκ πρώτης όψεως, η βλακώδης αντίδραση των φοιτητών της Ανωτάτης Εμπορικής, οι οποίοι παρασύρθηκαν από μερικούς καθηγητές τους (κάποιοι από τους οποίους μάλιστα θεωρούνταν «προοδευτικοί» και «σύγχρονοι») και εναντιώθηκαν στη δημιουργία ανεξάρτητης Οικονομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Θεώρησαν ότι η νέα σχολή θα απειλούσε το κύρος της ΑΣΟΕΕ και άλλα τέτοια παιδαριώδη και στενοκέφαλα. Διαδηλώσεις και φωνασκίες στην οδό Πατησίων και απειλές καθόδου στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου βρίσκονταν τα γραφεία μας.

......................

Η θλιβερή και αρτηριοσκληρωτική αυτή αντίδραση μας έφερνε στα όρια της απόγνωσης. Ευτυχώς, ο Απόστολος Λάζαρης κι εγώ δεν χάσαμε το θάρρος και την επιμονή μας. Είχαμε και οι δύο ζήσει στην ελληνική επαρχία και γνωρίζαμε ότι ο δρόμος είναι δύσκολος και κάθε εκσυγχρονιστική διαδικασία απαιτεί χρόνο.

Δεν έλειψαν όμως οι ήρεμες και νηφάλιες φωνές.

......................

Η ουσιαστική όμως δυσκολία βρισκόταν αλλού. Ηταν ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Για να επιτύχει το εγχείρημα για τη δημιουργία ανεξάρτητης Οικονομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έπρεπε να είχε εξασφαλισθεί, εκ των προτέρων, η μόνιμη παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου στο διδακτικό προσωπικό της Σχολής. Με το επιστημονικό κύρος που διέθετε, θα γινόταν ευκολότερη η θεσμική αυτή αναμόρφωση. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν ακόμη έτοιμος να δεχθεί κάτι που θα άλλαζε το καθεστώς της υπηκοότητάς του.

Η αμφίθυμη αυτή διάθεσή του διήρκεσε για πολύ καιρό. Ενώ είχαμε επιστρέψει στην Ελλάδα για να συμβάλουμε στην προσπάθεια της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού της, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν φαινόταν διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε θα έθετε σε κίνδυνο τη δυνατότητα επιστροφής του στην πανεπιστημιακή ζωή της Αμερικής.

Το 1962, μάλιστα, και ενώ το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών άρχισε να αναπτύσσεται και να προχωρεί σε σειρά εξειδικευμένων εκδόσεων, εμπειρικής κυρίως προσέγγισης, ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε ξαφνικά να επιστρέψει στο Μπέρκλεϊ, όπου και παρέμεινε αρκετούς μήνες. Μια Κυριακή πρωί μου ανακοίνωσε την απρόσμενη απόφασή του, καθώς με παρακάλεσε να περπατήσουμε, από το σπίτι της μητέρας του, της οδού Γύζη 58, ως τη δεύτερη πλατεία του Ψυχικού. Μάταια προσπάθησα να ανατρέψω την απόφασή του, την οποία είχε ήδη ανακοινώσει στο Μπέρκλεϊ από την Παρασκευή. Στον περίπατό μας εκείνο ξαφνικά μου αποκαλύφθηκαν άγνωστα στοιχεία του χαρακτήρα του, όταν κάποια στιγμή μου είπε: «Στενοχωρούμαι βέβαια για σένα... Τι θα κάνεις τώρα;». Στην παρατήρησή μου ότι εγώ θα μείνω εδώ και δεν γυρίζω στο Μπέρκλεϊ, πήρα την παρακάτω σκληρή απάντηση: «Εγώ έκανα το ΚΟΕ, κι όσο δεν θα είμαι εδώ δεν θα υπάρχει ΚΟΕ!». Χρειάστηκε να «συνωμοτήσουμε» ο πατέρας του, η Μαργαρίτα κι εγώ για να μην κλείσει το ΚΟΕ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε την απόφαση να ταυτίσει τελικά τη ζωή του με την ελληνική κοινωνία και τα προβλήματά της μετά τις εκλογές του 1963, στη διάρκεια της Κυβέρνησης των Πενήντα Ημερών της Ενωσης Κέντρου, ακριβώς λίγο πριν λήξει η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων για τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964.

Ανήκα σε εκείνους που, μαζί με τον πατέρα του και τη Μαργαρίτα, επιχειρηματολογούσαν υπέρ της ενεργού και μόνιμης ανάμειξής του στην πολιτική ζωή. Την απόφασή του να λάβει μέρος στις εκλογές του 1964 μου την ανακοίνωσε ένα πρωινό στα γραφεία του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, της οδού Αμερικής. Το προηγούμενο βράδυ είχε μακρά και φιλική συνάντηση σε δείπνο με τον Κώστα Μητσοτάκη και τον Πάνο Κόκκα.

Μόνο τότε, νομίζω, αποφάσισε οριστικά ο Ανδρέας Παπανδρέου να παραμείνει διά βίου στην Ελλάδα και να ασχοληθεί με την πολιτική. Ως εκείνη τη στιγμή επικρατούσε αμφιθυμία. Η ανάμειξή του με την πολιτική ήταν έμμεση και περιορισμένη. Ανέλυε τα πολιτικά πράγματα στον πατέρα του, προσφέροντας έμμεσα τις συμβουλές του σ' αυτόν και σε άλλους πολιτικούς παράγοντες και φίλους.

Παλιότερες προσπάθειες και νουθεσίες του πατέρα του να επιστρέψει στην Ελλάδα και να εμπλακεί στον πολιτικό βίο ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Το 1952, π.χ., όταν ο Πλαστήρας επισκέπτετο τις ΗΠΑ, είχε παρακληθεί από τον Γ. Παπανδρέου να συναντήσει τον Ανδρέα και να τον παροτρύνει κι αυτός να επιστρέψει. Η συνάντηση των δύο έγινε στο Σικάγο. Οταν επέστρεψε ο Πλαστήρας στην Αθήνα, φώναξε στο γραφείο του τον Μιχάλη Μανουηλίδη, τον γνωστό ως Μ. Μήδη, παλαιό Νομάρχη Λέσβου, αφοσιωμένο στον «Γέρο», και τον παρακάλεσε να μεταφέρει στον Πρόεδρο (Γ. Παπανδρέου) τους χαιρετισμούς του Ανδρέα και την άποψη του Πλαστήρα «να αφήσει τον Ανδρέα εκεί που είναι, ήσυχο, με την καλή του καριέρα στο πανεπιστήμιο. Δεν ενδιαφέρεται να γυρίσει πίσω και τα αισθήματά του για μας εδώ δεν είναι τόσο θερμά...». Η αντίδραση του Γ. Παπανδρέου στον Μήδη ήταν απλή: «... Ακόμη και ο πρωτόγονος Πλαστήρας αντελήφθη...».

Φαίνεται πως εκείνο το βράδυ, λίγο καιρό πριν από τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964, ο Ανδρέας αποφάσιζε οριστικά, μετά την επαφή του με Μητσοτάκη - Κόκκα, να πολιτευθεί. Οι δύο αυτοί παράγοντες λογάριαζαν ότι, με την ανοιχτή είσοδο του Ανδρέα στο κόμμα και στην κυβέρνηση, θα ισχυροποιείτο η θέση τους τόσο έναντι του Γεωργίου Παπανδρέου όσο και έναντι του Σοφοκλή Βενιζέλου.

Θα σημειώσω ότι όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκε στην Ελλάδα, το 1960, για να μελετήσει το γιουγκοσλαβικό οικονομικό «πείραμα», είχε εντυπωσιασθεί από την πολιτική παρουσία του Κ. Μητσοτάκη. Το ίδιο βράδυ της επιστροφής του στο Μπέρκλεϊ, μέσα Σεπτεμβρίου, στο σπίτι του ­ το οποίο είχα νοικιάσει εγώ για όσο καιρό έλειπε ­, μας διηγείτο μεταξύ άλλων πόσο ικανός και σύγχρονος πολιτικός, με θάρρος («πιστόλι στην κωλότσεπη»), ήταν ο Μητσοτάκης.

Οπως θυμάμαι, στη συντροφιά εκείνη, εκτός από την Ελλη και μένα, ήσαν ο καθηγητής Ιατρικής Αλέξανδρος Κοντόπουλος, ο αρχιτέκτονας αδελφός του Θάνος και η υπεύθυνη του Γενικού Προξενείου μας στον Αγιο Φραγκίσκο Αρετή Καλλίγα.

Οι απόψεις του Α. Παπανδρέου για τον Μητσοτάκη διαταράχτηκαν αμέσως μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964. Το βράδυ, μάλιστα, της ομιλίας του Γ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη, κατά τη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση και ενώ η συνοδεία του και άλλοι στενοί φίλοι των Παπανδρέου ήμασταν στο ξενοδοχείο «Μεντιτερανέ», έγιναν φανερά (τουλάχιστον σε μένα) τα πρώτα σημάδια απόστασης μεταξύ των δύο ανδρών. Ηταν σχεδόν αναπόφευκτο, καθώς άλλαζαν οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ενωση Κέντρου. Η πρώτη συνάντηση στο Σαν Φρανσίσκο

ΜΕ ΤΟΝ Ανδρέα Παπανδρέου συναντήθηκα για πρώτη φορά ένα μουντό καλοκαιριάτικο απόγευμα, το 1955, σ' ένα μοντέρνο σπίτι, στην παραλία του Αγίου Φραγκίσκου. Αργότερα συνδέθηκα στενά μαζί του και η σχέση μας, παρ' όλους τους κραδασμούς της, διατηρήθηκε ακέραια και δυνατή.

Είχε μια αληθινή ουσία και διοχέτευε μια καθαρτήρια αύρα. Εκείνο το απόγευμα μείναμε μαζί μιλώντας σε χαμηλούς τόνους για δύο περίπου ώρες, ώσπου σουρούπωσε. Μιλήσαμε για την κατάσταση των πανεπιστημίων και για τις οικονομικές επιστήμες. Για την Ελλάδα δεν μιλήσαμεΩ φαινόταν σαν να απέφευγε συζητήσεις για την Ελλάδα και για ελληνικά θέματα.

......................

Φεύγοντας, είχα κιόλας σχηματίσει την εντύπωσή μου για τον άνθρωπο ­ που δεν πιστεύω να άλλαξε και πολύ στα χρόνια που ακολούθησαν, στα οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να συνδεθώ στενά και να συνεργαστώ μαζί του.

Ορισμένα πράγματα με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Δεν ξέρω αν τυχαία ή όχι είχε φιλοξενηθεί σ' εκείνο το σπίτι της παραλίας, αλλά, στη διάρκεια της συνάντησής μου, διαπίστωνα όλο και περισσότερο ότι ο άνθρωπος αυτός είχε μια κρυφή, μια υπόγεια σχέση με τη θάλασσα και τη ζωή της. Στον κάθε παφλασμό των κυμάτων και στο κάθε σπάσιμο των τεράστιων υδάτινων όγκων του Ειρηνικού ανταποκρινόταν ανεπαίσθητα, σαν να έπαιρνε μηνύματα από τη θάλασσα. Αργότερα, όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά του ήξεραν γι' αυτό το μοναδικό του δέσιμο με τη θάλασσα, αυτόν τον εναγκαλισμό μαζί της, που ο πατέρας του τον θεωρούσε ως τον μόνο «απόλυτο εναγκαλισμό» του ανθρώπου. Ο Κένεντι και το «σύνδρομο της συνωμοσίας»

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, όπως όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι, ήταν ένα μείγμα από αντιφατικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Αν και πολλές φορές απέδιδε συνωμοτικές τάσεις στους άλλους, ήταν ωστόσο ανοιχτός στους πάντες. Ετσι, αρκετές φορές έπεφτε σε παγίδες, με τον τρόπο που προσπαθούσε να εξηγήσει τα πράγματα.

Το «σύνδρομο της συνωμοσίας» τροφοδοτούσε την αδιαλλαξία του. Ενώ στον επιστημονικό χώρο αναζητούσε τη σύνθεση και το μέτρο, στην προσωπική και την πολιτική του ζωή του έλειπε η μετριοπάθεια και η συμβιβαστική διάθεση. Η ιστορία σίγουρα θα καταγράψει αντικειμενικά τις πιέσεις που άσκησε ο Ανδρέας στον πατέρα του (αλλά και την ευθύνη του) στα Ιουλιανά, το 1965. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε κρατήσει σε άγνοια τους συναρχηγούς της Ενωσης Κέντρου, καθώς και τους πιο στενούς του συνεργάτες, όλη εκείνη την κρίσιμη περίοδο πριν από τις 15 Ιουλίου του 1965. Ούτε για τις απαράδεκτες βασιλικές επιστολές είχαν ενημερωθεί, ούτε για τα σχέδια και τις ενέργειες της κυβερνητικής ηγεσίας. Ο Ανδρέας κρατούσε τον πατέρα του σε απομόνωση από τους επιτελείς του κόμματος και της κυβέρνησης. Τα μηνύματά τους, όπως και το δικό μου, τόσο προς τον αρχηγό της Ενωσης Κέντρου όσο και προς τον Ανδρέα, δεν έβρισκαν καμιά ανταπόκριση. Απλώς, στην περίπτωσή μου, στάθηκαν αφορμές για την επιδείνωση των προσωπικών μας σχέσεων, γεγονός που με οδηγούσε σε απόγνωση.

Δύο περιστατικά επανέρχονται συχνά στο μυαλό μου:

Ο Ανδρέας στο γραφείο του της οδού Σουηδίας, με το ακουστικό στο χέρι, απ' όπου κρέμονταν πράσινα, κόκκινα, κίτρινα καλώδια, που μέσα τους ανεβοκατέβαινε κάποιο υγρό. Η έκπληξή μου υπήρξε μεγάλη αντικρίζοντας το θέαμα αυτό, καθώς είχα μπει απρόσκλητος στο δωμάτιο. Ο Ανδρέας μου εξηγεί γελώντας: «... Οταν το κίτρινο κατεβαίνει και το κόκκινο ανεβαίνει, τότε με παρακολουθούν από την..., ενώ όταν το πράσινο ανεβαίνει, τότε...».

Το άλλο περιστατικό έχει σχέση με τη δολοφονία του Τζων Κένεντυ. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες ο Ανδρέας πίστευε ότι ο Κένεντυ δεν υπήρξε θύμα κάποιου ανισόρροπου ή μανιακού τύπου, αλλά ενός μελετημένου παρακρατικού σχεδίου. Είχε μάλιστα συχνά επικοινωνία με γνωστούς του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και με τον Καρλ Κέυσεν, στους οποίους εμπιστευόταν τις απόψεις του.

Ο Ανδρέας, με την ευαισθησία που τον διέκρινε, ήταν περισσότερο ανασφαλής απ' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Γι' αυτό ίσως οι φιλίες του ήταν εύθραυστες και συχνά διακεκομμένες.

Ενα ανοιξιάτικο μεσημέρι του 1960 γευματίζαμε οι δυο μας στην ταβέρνα «Τα Καλάμια», της οδού Σταδίου. Χαλαρωμένοι από το κρασί, είχαμε ανοίξει τις καρδιές μας. Κάποια στιγμή βλέπω τα μάτια του να υγραίνονται, καθώς μου εξομολογείται την ανησυχία του: «Κάθε βράδυ που πέφτω στο κρεβάτι αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα κρατήσει η καλή μου τύχη». Συνέχισε απαριθμώντας τις «τυχερές» στιγμές της ζωής του. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ότι μάταια προσπαθούσα να κάνω διάλογο μαζί του. Μιλούσε όπως και ο πατέρας του για τα σημαδιακά γεγονότα της ζωής του, που τα απέδιδε στις «μοίρες» ­ με τη διαφορά ότι εκείνος έπαιζε με τη γοητεία του λόγου του, ενώ ο Ανδρέας αποκάλυπτε την ψυχή του. Ο βαθύς, ανέγγιχτος ψυχικός του κόσμος ήταν πάντα σε εγρήγορση.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=75&artid=83381&dt=03%2F11%2F1996#ixzz19Zr3q8pG

Ο Α. Λάζαρης καταγγέλλει

Το κύριο πρόβλημα είναι η διόγκωση του κράτους, του σπάταλου και αντιπαραγωγικού, ακούμε όλο και συχνότερα να το επισημαίνει και ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου. Ο κ. Απόστολος Λάζαρης, πρώτος υπουργός Συντονισμού της πασοκικής περιόδου διακυβέρνησης 1981-1988, σε εμπιστευτικό υπόμνημα που του ζήτησε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου να του υποβάλει, αυτό ακριβώς υπογραμμίζει: «Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής από το 1981 έως σήμερα (1988) είναι η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας. (...) Το νέο μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα. Οποιεσδήποτε προσπάθειες βελτίωσης και ανάπτυξης δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν αν δεν αντιμετωπισθεί ευθέως το πρόβλημα αυτό,το οποίο κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα μακροχρόνια διαρθρωτικά προβλήματα».


Αυτές τις ξεκάθαρες διαπιστώσεις έκανε από τότε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Α. Παπανδρέου, που αρνούμενος να γίνει συνένοχος σ΄ αυτό το έγκλημα αποχώρησε σχεδόν αμέσως από το υπουργείο Συντονισμού και έκτοτε παρέμεινε σιωπηλός βλέποντας με πικρία την εξελισσόμενη τραγωδία της ελληνικής οικονομίας, που με παροχές από εκκενούμενα ταμεία, μισθολογικές και συνταξιοδοτικές αυξήσεις με προσφυγή στον απερίσκεπτο δανεισμό, καθώς και με αθρόες προσλήψεις ημετέρων διόγκωσε το ακατανίκητο πια κράτος-τέρας, όπου διαπρέπουν η αναξιοκρατία και η διαφθορά.

Το τραγικό είναι ότι και όταν ανέλαβε ως υπουργός ο κ. Σημίτης το 1985 εφαρμόζοντας πρόγραμμα λιτότητας έπειτα από δύο υποτιμήσεις της δραχμής ο κατήφορος παρέμεινε ασυγκράτητος. «Η επικίνδυνη επέκταση του προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα γενικότερα συνεχίστηκαν και μετά το 1985, παρά τη σταθεροποιητική της πολιτική.Αυτό δείχνει καθαρή αύξηση του προϋπολογισμού από 1,8 τρισ. το 1985 σε 3,2 τρισ. το 1988 ή σε ποσοστό του ΑΕΠ από 38% σε 44% περίπου» επισημαίνει ο κ. Λάζαρης και δεν διστάζει να παρατηρεί με αυστηρότητα: «Οταν πρωτογίναμε κυβέρνηση είχαμε βάλει σαν στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας και γνωρίζαμε πολύ καλά πως ο στόχος αυτός δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν δεν βελτιωνόταν ριζικά η παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα, που ήταν πολύ μεγάλος (σχεδόν 50% του ΑΕΠ). Εμείς, χωρίς να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τη λύση του προβλήματος αυτού,διοχετεύσαμε όλους σχεδόν τους πόρους,εσωτερικούς και εξωτερικούς,στον δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα να χειροτερέψει το πρόβλημα και φυσικά να μειωθεί ακόμη περισσότερο η μέση παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό κατά τη γνώμη μου αρκεί για να εξηγήσει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα. (...) Ρίξαμε το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων πόρων,εσωτερικών και εξωτερικών,στον τομέα με την πιο χαμηλή αποδοτικότητα (τον δημόσιο τομέα)» επισημαίνει ο κ. Λάζαρης.

Είναι η πιο ξεκάθαρη και απαξιωτική περιγραφή του τι συνέβη κατά την πάντα εξυμνούμενη περίοδο της διακυβέρνησης κατά την πρώτη 8ετία ΠαΣοΚ. Κι έτσι επήλθε η ανήκεστη βλάβη στην ελληνική οικονομία (όπως ματαίως επεσήμαινε από τότε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος»).

Και έκτοτε δεν μπόρεσε να ανανήψει. Τα ελλείμματα και ο ξέφρενος δανεισμός με μικρές αυξομειώσεις συνεχίστηκαν, οι αντιπαραγωγικές δομές με απαξίωση της επιχειρηματικότητας, με τις ολέθριες κοινωνικοποιήσεις, με ενοχοποίηση του κέρδους, με τη δίωξη των ξένων επενδύσεων, την προϊούσα αποβιομηχάνιση και τη σχετική πλύση εγκεφάλου. Αυτή και σήμερα τροφοδοτεί τις δήθεν φιλολαϊκές επιδιώξεις του ΚΚΕ και των αναρχικών που με τις κινητοποιήσεις και τις μηδενιστικές πρακτικές τους (μαζί με τις βόμβες και τις τυφλές δολοφονίες) επιδιώκουν την ανατροπή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και την επιβολή της μονοκομματικής δικτατορίας του σταλινισμού.

Διαβάστε περισσότερα:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=334664&ct=123&dt=30/05/2010#ixzz19ZpsFNVo

Ο μετεμφυλιακός και ο μεταπολιτευτικός κύκλος.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 27-12-2010


Ο μετεμφυλιακός και ο μεταπολιτευτικός κύκλος.

«Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σε τελική ανάλυση ανάγονται σε ένα και μόνο πρόβλημα το πολιτικό».

Κωνσταντίνος Καραμανλής

6 Νοεμβρίου 1974


Μετά την καταστροφική για την Ελλάδα 10ετία του 40, η «ψωροκώσταινα», όπως ήταν ένας ευφυής αυτοσαρκαστικός χαρακτηρισμός της, μπήκε στο δύσκολο δρόμο της εξομάλυνσης και του εκσυγχρονισμού από φοβερά δυσμενή θέση από όλες τις πλευρές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές.

Είναι χαρακτηριστική, όσον αφορά τις δυσχέρειες, η ρευστότητα που υπήρχε στον τομέα της διακυβέρνησης η περίοδος από τον Μάρτιο του 1950 έως τον Οκτώβριο του 1952 όταν είχαν πραγματοποιηθεί τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και είχαν εναλλαγεί στη διακυβέρνηση 6 κυβερνήσεις και 4 πρωθυπουργοί, όλοι από το χώρο του Κέντρου και των Φιλελευθέρων.

Εν τω μεταξύ ο πληθωρισμός κάλπαζε και η οικονομία παρέπαιε. Μετά τις εκλογές του 1952 όμως και την άνοδο του Παπάγου στην Πρωθυπουργία η χώρα εισήλθε σε μια μακρά περίοδο σταθερότητας. Η αποφασιστική υποτίμηση του νομίσματος το 1953 σε συνδυασμό με την στιβαρή διακυβέρνηση στη συνέχεια από το 1955 μέχρι και το 1963 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε πείσμα ενός παλαιοκομματικού και οπισθοδρομικού πολιτικού συστήματος, απογείωσε την ανάπτυξη στη χώρα.

Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες αφού και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η δεύτερη μετά την Ιαπωνία σε ανάπτυξη χώρα με ρυθμούς που κατά μέσο όρο ήταν της τάξεως του 7% το χρόνο τα λέει όλα. Φυσικά το επίτευγμα είναι σπουδαίο αν κάποιος αναλογιστεί τις συνθήκες της εποχής και τις ανοιχτές πληγές που είχε αφήσει η δεκαετία του 40.

Παρά το γεγονός ότι το παλαιοκομματικό συνονθύλευμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά το 1961 φρόντισε να εκμεταλλευτεί τον αυταρχισμό και τις επιπολαιότητες των ανακτόρων, τα οποία σε πείσμα των καιρών τορπίλισαν την πολιτική σταθερότητα οδηγώντας τη χώρα σε μια νέα περίοδο πολιτικής ανευθυνότητας και ρευστότητας με δραματική απόληξη την επτάχρονη πολιτική εκτροπή την εισβολή στην Κύπρο, την καθυστέρηση ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εν γένει σε Εθνικές, Κοινωνικές, Πολιτικές, και Οικονομικές συνέπειες οι οποίες είναι αδύνατο να αποτιμηθούν, η χώρα συνέχισε να παρουσιάζει σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης έστω και αν σε κάποιο βαθμό τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της (μερική στροφή στην κατανάλωση) είχαν υποβαθμισθεί.

Όμως παρ’ όλα αυτά και παρά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις (1973, 1978) και το γεγονός ότι η χώρα έφτασε στα πρόθυρα του πολέμου το 1974 εκτινάσσοντας τις ανάγκες αμυντικής θωράκισης, χάρις και πάλι στη στιβαρή διακυβέρνηση κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να πετύχει για την εξαετία 1975-1980 ρυθμούς ανάπτυξης 4,6% ετησίως. Και όλα αυτά σε συνθήκες νομισματικής σταθερότητας αφού η ισοτιμία της δραχμής προς το δολάριο είχε μεταβληθεί μόνο κατά 33% από τις 30 δραχμές το 1953 στις 40 το 1980. Έτσι παρά τη λυσσαλέα αντίδραση της αντιπολίτευσης η Ελλάδα ευτυχώς έγινε το δέκατο μέλος της Ε.Ε.

Ενώ λοιπόν υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να απογειωθεί η χώρα, αφού τόσο η ένταξη της στην Ε.Ε. όσο και η σταθερή οικονομική της βάση προσφέρονταν για να βελτιώσει θεαματικά τις υποδομές της και να προσελκύσει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον, δυστυχώς επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε πει ο Κ. Καραμανλής 7 χρόνια πριν σχετικά με την επίπτωση του πολιτικού προβλήματος στη δημιουργία γενικότερα προβλημάτων, τότε ακριβώς δημιουργήθηκε η πρώτη οικονομική κρίση μετά το 1953, κρίση από την οποία κυρίως δημιουργήθηκαν ποσοτικά και ποιοτικά προβλήματα από τα οποία ποτέ δεν συνήλθε η χώρα και τα οποία σε τελική ανάλυση έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κρίση.

Ένας χαρακτηριστικός δείκτης αυτής της κρίσης είναι ο δραματικός περιορισμός της ανάπτυξης από το 4,6%, όπως αναφέρθηκε, της προηγούμενης εξαετίας στο 0,14% για την πενταετία 1981 – 1985.

Την ίδια περίοδο σταθερά ο πληθωρισμός ήταν ιδιαίτερα υψηλός και πολλαπλάσιος από τους αντίστοιχους των άλλων 9 Ευρωπαϊκών κρατών ενώ οι κρατικές δαπάνες είχαν διογκωθεί υπερβολικά μετά από μια αλόγιστη δημοσιονομική επέκταση η οποία δεν κατευθυνόταν στις δημόσιες επενδύσεις και γενικότερα στις υποδομές αλλά στην κατανάλωση.

Η διόγκωση της καταναλωτικής δαπάνης μέσω της υπερβολικής ενίσχυσης του διαθέσιμου εισοδήματος με την ταυτόχρονη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας ήταν το καταστροφικό μείγμα πολιτικής που οδήγησε σε εκτροχιασμό τα δημοσιονομικά και το εμπορικό έλλειμμα.

Έτσι σύμφωνα με μετρήσεις του Ο.Ο.Σ.Α. η Ελλάδα δανείστηκε πολύ μεγάλα ποσά από το εξωτερικό μεταξύ των ετών 1985 και 1988 ενώ ταυτόχρονα ανατέθηκε στον Κώστα Σημίτη μετά τις εκλογές του 1985, (οι οποίες είχαν κερδηθεί με το σύνθημα «για ακόμα καλύτερες μέρες» και με την εκμετάλλευση των προεδρικών εκλογών με την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη), η προσπάθεια συμμαζέματος της οικονομίας και περιορισμού των ελλειμμάτων.

Στην προσπάθεια περιορισμού των εμπορικών ελλειμμάτων γίνονται οι δύο πρώτες μετά το 1953 υποτιμήσεις της δραχμής κατά 15% κάθε φορά το 1983 και το 1985. Εν τω μεταξύ, ως αποτέλεσμα των σχεδόν μηδενικών ρυθμών ανάπτυξης (0,14%), παρά την διεύρυνση το 1986 της Ε.Ε. με τις δύο φτωχότερες εκείνη την εποχή χώρες Ισπανία και Πορτογαλία το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. της Ελλάδας πέφτει από 42% του μέσου ευρωπαϊκού όρου το 1981 κάτω από 40% το 1986.

Ο αμοραλισμός και η απόλυτη εθνική ανευθυνότητα κάνει για μια ακόμα φορά την εμφάνιση του όταν το 1987 απομακρύνεται ο κύριος Σημίτης και ο νέος Υπουργός αναλαμβάνει να εκτελέσει το περιβόητο σχέδιο εκλογικής διάσωσης του Π.Α.Σ.Ο.Κ. (Τσοβόλα δώστα όλα).

Έτσι η Ελλάδα φτάνει για πρώτη φορά μετά το 1953 στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με δημόσιο χρέος που ξεπερνά το 100% (μαζί με τα χρέη και τις επισφάλειες των ΔΕΚΟ) του Α.Ε.Π. και έλλειμμα 17,5%.

Έκτοτε η χώρα παρά τις κατά διαστήματα διακυμάνσεις με βελτιώσεις και επιδεινώσεις των οικονομικών στοιχείων δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από την περιοχή αυτή (100% του Α.Ε.Π.) του χρέους αφού η βελτίωση του ελλείμματος δεν έφτασε ποτέ στα αναγκαία επίπεδα για να οδηγήσει στον ουσιαστικό περιορισμό του προς το στόχο του 60% του Α.Ε.Π. που καθόριζε η συνθήκη του Μάαστριχ. Σε αυτό, πέρα από τη δυναμική που είχε δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό ανελαστικών δαπανών, τις αμυντικές δαπάνες και την ανάγκη αναβάθμισης των υποδομών, συνέβαλλε και το δίλλημα – φόβος να οδηγηθεί η χώρα σε ύφεση από τον βίαιο και απότομο περιορισμό της κρατικής δαπάνης.

Καθοριστικό ρόλο επίσης έπαιξε και η ποιοτική ανεπάρκεια της λειτουργίας του κράτους που σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στην κατάλυση της μόνιμης δομής της ιεραρχίας το 1981 και στην πλήρη υποταγή της σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο πελατειακό κομματικό σύστημα στελεχών (επί θητεία).

Έτσι φτάσαμε, πορευόμενοι «επί ξυρού ακμής», μέχρι που το σκάφος της Ελληνικής οικονομίας μπήκε στο πέλαγος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2007 και άρχισε να γενικεύεται το 2008. Απέφυγε με δυσκολία τα πρώτα μεγάλα κύματα που κτυπούσαν ήδη ισχυρές οικονομίες και τις οδήγησαν ήδη από το 2008 σε υφέσεις που ξεπερνούσαν το 5%. Και έφτασε στο καλοκαίρι του 2009 μέσα σε ένα κλίμα κοινωνικών και πολιτικών εντάσεων να έχει ξεπεράσει ήδη μια προεκλογική περίοδο (Ευρωεκλογές) και να οδηγείται σε μια δεύτερη παρατεταμένη προεκλογική περίοδο αφού η αντιπολίτευση είχε οριστικά και αμετάκλητα αποφασίσει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Μάρτη του 2010 με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεν αμφιβάλλει κανένας ψύχραιμος και αντικειμενικός πολίτης ότι αν η τότε κυβέρνηση ελάμβανε το 1/10 των μέτρων που ελήφθησαν από τη σημερινή «δεν θα είχε μείνει πεζοδρόμιο όρθιο». Ούτε βεβαίως για το ποιο κόμμα και ποιος αρχηγός θα είχε πρωτοστατήσει σε αυτήν την «εθνικά υπεύθυνη στάση». Άλλωστε η προϊστορία το προηγούμενο διάστημα με το ασφαλιστικό Πετραλιά, με τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, με την COSCO, με τις αγροτικές διεκδικήσεις και γενικά με κάθε αφορμή δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το τι επρόκειτο να συμβεί σε μια προεκλογική περίοδο. Αυτό επιβεβαιώνεται άλλωστε και από τις προεκλογικές υποσχέσεις της τότε αντιπολίτευσης παρά το γεγονός ότι γνώριζε πέρα από κάθε αμφιβολία την κατάσταση.

Το χειρότερο είναι ότι μετεκλογικά, δεν πήρε άμεσα ήπια μέτρα τα οποία δεν θα συντρίβανε την ανάπτυξη και το οικονομικό κλίμα, και δεν φρόντισε να καλύψει έγκαιρα τις δανειακές ανάγκες της χώρας, αλλά αφού απερίσκεπτα και ασύστολα δυσφήμισε τη χώρα, επεχείρησε αργά να δανειστεί και τότε κατάλαβε ότι είχε η ίδια περάσει το «σκοινί στο λαιμό της Ελλάδας» και ήταν πλέον υποχρεωμένη να αποδεχθεί σκληρούς όρους για να μπορέσει κατ’ αρχήν να διασωθεί η ίδια.

Είναι αξιοσημείωτο ωστόσο ότι, όχι μόνο το 2008 η κρίση δεν είχε οδηγήσει την χώρα σε σημαντικά αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης (σχεδόν 0%) αλλά και το 2009, δεύτερη χρονιά της παγκόσμιας ύφεσης η χώρα είχε σχετικά ήπια μείωση του Α.Ε.Π. (2,3%) σε σχέση με άλλες δυτικές οικονομίες.

Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο αν αναλογιστούμε ότι η χώρα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 είχε εισέλθει σε ένα διετή κύκλο κοινωνικής αναστάτωσης (π.χ. Δεκεμβριανά) και πολιτικής ρευστότητας ενώ η οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεχόταν ισχυρά και συντονισμένα πλήγματα τα οποία στις εξαιρετικά δύσκολες διεθνείς συγκυρίες και με χρονικό όριο την λήξη της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2010 καθιστούσαν την διαχείριση εξαιρετικά δυσχερή.

Ωστόσο ο χειρισμός της οικονομίας μετά τις εκλογές του 2009 οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδα. Το χειρότερο είναι ότι την οδήγησε στο δεύτερο μετά το 1953 κύκλο ύφεσης ο οποίος δυστυχώς είναι πολύ πιο επώδυνος από τον προηγούμενο (1981-1985).

Ήδη για το 2010 το Α.Ε.Π. μειώθηκε κατά 4,2% ενώ και για το 2011 είναι βέβαιο ότι παρά τις προβλέψεις για μείωση της τάξεως του 2,7% τελικά η εικόνα της αγοράς και η ολοκλήρωση των επιπτώσεων από τα ήδη ληφθέντα μέτρα καθώς και τα νέα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν και θα επιφέρουν περιορισμό στη ζήτηση θα οδηγήσουν σε ύφεση χειρότερη από την φετινή.

Έτσι η Ελλάδα στο διάστημα των 30 χρόνων που μεσολάβησαν από την ένταξη της στην Ε.Ε. αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να απογειωθεί οικονομικά έχει καταντήσει να είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης.

Σε αυτό την οδήγησαν δύο αντιφατικές πολιτικές. Η πρώτη στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν η υπερβολική τόνωση της ζήτησης σε συνδυασμό με την «επικήρυξη» της επιχειρηματικότητας οδήγησε στην διόγκωση του εμπορικού ελλείμματος και στην αντιπαραγωγική λειτουργία του δανεισμού, και στη δεύτερη τη σημερινή όταν η βίαιη μείωση της ζήτησης οδηγεί σε συρρίκνωση την οικονομία και κατά συνέπεια σε αδυναμία να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος.


ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 


http://www.antonakos.edu.gr e-mail: antonis@antonakos.edu.gr



ΟΙ σκανδαλώδεις μισθοί του ΟΠΑΠ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ       
                                                                                                                                    27-12-2010

ΟΙ σκανδαλώδεις μισθοί του ΟΠΑΠ και οι «σκανδαλισμένοι» «δημοσιογράφοι».

Μέσα στη γενικευμένη προσπάθεια του αποπροσανατολισμού και της χειραγώγησης της κοινωνίας, προβάλλονται με ιδιαίτερη επιμονή και προκλητικό τρόπο, πραγματικά προκλητικές αμοιβές εργαζομένων, αν και ορισμένες φορές αυτό αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις, χωρίς να τονίζεται με την ίδια συνέπεια και την απαιτούμενη δημοσιογραφική δεοντολογία ότι, η μεγάλη μάζα των εργαζομένων στο Δημόσιο που είναι οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση 170.000 και στην Υγεία 90.000, αμείβονται με μισθούς στα όρια της φτώχιας.

Επίσης, ενώ τονίζεται μετ’ επιτάσεως η διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και το Δημόσιο τομέα, δεν γίνεται καμία αναφορά στο γεγονός ότι, για παράδειγμα στην εκπαίδευση οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα είναι τουλάχιστον ίσες και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγαλύτερες από εκείνες των δημόσιων εκπαιδευτικών.

Μάλιστα τον ίδιο καιρό αποσιωπάται σχεδόν παντελώς η απροθυμία ή η ανικανότητα της κυβέρνησης να χτυπήσει την φοροδιαφυγή, που κατά τον Γ.Γ. Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών φτάνει τα 25 έως 30 δισεκατομμύρια ετησίως. Ποσό που αν εισπραχθεί όχι μόνο μηδενίζει το έλλειμμα αλλά αφήνει και σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα.

Αυτό που επιχειρείται με αυτό τον τρόπο είναι να μηδενιστεί κάθε αντίσταση στα νέα επώδυνα μέτρα και να μειωθεί η φθορά της Κυβέρνησης από την αποτυχία να τιθασεύσει την κρίσει και να βάλλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, βγάζοντας την κοινωνία από τα αδιέξοδα στα οποία την έχει οδηγήσει.

Όμως προκύπτει και ένα επί πλέον ερώτημα. Πότε χορηγήθηκαν οι τεράστιοι μισθοί σε μερίδα υπαλλήλων του Ο.Π.Α.Π. για παράδειγμα. Μήπως τον τελευταίο χρόνο ή την τελευταία πενταετία ή την τελευταία δεκαετία; Ασφαλώς όχι. Και γιατί η δημοσιογραφική έρευνα, που ένα από τα καθήκοντα της είναι να διερευνά να ενημερώνει την κοινή γνώμη και να στηλιτεύει ακραίες και αντικοινωνικές πολιτικές, δεν ασχολήθηκε τόσα χρόνια με το θέμα αλλά μόνο τώρα που «βολεύει» τη συγκεκριμένη κυβέρνηση;

Γιατί ακόμα και τώρα δεν ασχολούνται με το σκάνδαλο της μετατροπής της χώρας σε απέραντο καζίνο, στο οποίο έρχονται τώρα να προστεθούν και τα φρουτάκια για να μην ξεφεύγει κανείς από το εμπόριο της ελπίδας;

Και με την ευκαιρία να θέσουμε και ένα ακόμα ερώτημα. Πριν από λίγες ημέρες η κυβέρνηση προσπάθησε να διαγράψει βεβαιωμένα χρέη προς το Δημόσιο ύψους 24 δισεκατομμυρίων, ποσό που αν εισπραττόταν όχι μόνο θα μηδένιζε το έλλειμμα του 2010 αλλά θα άφηνε και πλεόνασμα.

Η ενέργεια αυτή αποτράπηκε από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και βουλευτών της συμπολίτευσης. Δεν θα έπρεπε ωστόσο να είναι έκτοτε καθημερινή και πρωτοσέλιδη απαίτηση όλων των εφημερίδων και συνεχές τρέιλερ όλων την τηλεοράσεων η απαίτηση να δημοσιευθεί ο κατάλογος των οφειλετών;

Αντί γι αυτό παραπέμπεται στο μαγείρεμα ή στη χειρότερη περίπτωση στη λήθη.

Βεβαίως απάντηση αρμοδίων στα παραπάνω ερωτήματα δεν πρόκειται να πάρουμε αν και η μεγάλη μάζα των πραγματικών λειτουργών του τύπου, των δημοσιογράφων και όχι των πλασιέ της κυβερνητικής πολιτικής, την αλήθεια την ξέρει αλλά δεν έχει τα μέσα να την δημοσιοποιήσει.

Αυτή η αλήθεια κρύβεται στις πραγματικές επιχειρηματικές δραστηριότητες των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε., ιδιαίτερα των ηλεκτρονικών. Κρύβεται ακόμα στα εκατοντάδες εκατομμύρια της διαφήμισης και των άλλων καταχωρήσεων του Δημοσίου στον τύπο. Κρύβεται στο πελατειακό σύστημα που έχει στηθεί όχι μόνο στα κρατικά Μ.Μ.Ε. αλλά και σε δεκάδες άλλα μέσω της διαπλοκής. Κρύβεται στα κρυφά κονδύλια κάποιων υπουργείων αλλά και στις πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσονται μέσω θέσεων εκπροσώπων τύπου, και όχι μόνο, σε διάφορους φορείς δημόσιους ημιδημόσιους και ιδιωτικούς.

Για επιστέγασμα, με κάθε επιφύλαξη επειδή είναι «από δεύτερο χέρι», μια ιστορία που μου έχουν αφηγηθεί προ ΕΥΡΩ. Αρχική πηγή υπάλληλος που δούλευε στο λογιστήριο Μ.Μ.Ε. ο οποίος ανέφερε ότι, «κάθε πρώτη του μήνα έρχεται ο κύριος Τάδε (εκλιπών δημοσιογράφος) και εισπράττει 100.000 δραχμές από το σταθμό και ένα φάκελο με 3.000.000 από τον κύριο Δείνα (γνωστός κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας)».

Κάθε σχόλιο περιττεύει.


ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ


http://www.antonakos.edu.gr e-mail: antonis@antonakos.edu.gr

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Mόνο σε δυσπρόσιτα σχολεία η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη

Κόβουν τα φροντιστήρια των φτωχών μαθητών


«Ταφόπλακα» στον οικογενειακό προϋπολογισμό βάζει η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να καταργήσει, ουσιαστικά, την Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, το δωρεάν φροντιστήριο των φτωχών μαθητών.

Πρόκειται για ένα θεσμό που εδώ και χρόνια έδινε «ανάσα» σε γονείς και μαθητές που δεν είχαν την οικονομική άνεση να πληρώνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα!

Μόνο σε δυσπρόσιτα

Σε απόφαση, που υπέγραψε προχθές η υφυπουργός Παιδείας, Εύη Χριστοφιλοπούλου, και κοινοποιήθηκε χθες στη διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αναφέρεται ότι τμήματα ΠΔΣ θα λειτουργήσουν μονάχα σε δυσπρόσιτα σχολεία και, μάλιστα, μόνο για μαθητές της Γ΄ Λυκείου ή της Δʼ σε Εσπερινά!

Στη σχετική απόφαση, το υπουργείο υποστηρίζει ότι με αυτό τον τρόπο στηρίζονται οι μαθητές των δυσπρόσιτων σχολείων, οι οποίοι, όπως παρατηρείται, πετυχαίνουν χαμηλότερες βαθμολογίες στις εξετάσεις...

Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι «Η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη (Π.Δ.Σ), ως υποστηρικτικός θεσμός της εκπαίδευσης, ταυτίζεται με τον αντίστοιχο θεσμό της Ενισχυτικής Διδασκαλίας (Ε.Δ) και απευθύνεται σε μαθητές της τελευταίας τάξης , όλων των τύπων Λυκείων, που είναι χαρακτηρισμένα δυσπρόσιτα σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, που επιζητούν επιπλέον βοήθεια, ώστε να βελτιώσουν τη σχολική τους επίδοση με σκοπό την επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Σκοπός του θεσμού αυτού είναι οι μαθητές να ενισχυθούν μαθησιακά μέσω της παρακολούθησης μαθημάτων, της Γʼ Λυκείου, πανελλαδικώς εξεταζόμενων ή της Δ΄ Λυκείου σε Εσπερινά αντίστοιχα , σε ώρες διαφορετικές από αυτές που αναπτύσσεται το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου, εκτός Σαββάτων, Κυριακών και αργιών, με απώτερο στόχο να αυξήσουν τις πιθανότητες πρόσβασής τους στην ανώτατη εκπαίδευση. Με αυτό τον τρόπο λαμβάνεται ιδιαίτερη μέριμνα στα δυσπρόσιτα σχολεία, όπου παρατηρούνται υψηλά ποσοστά σχολικής αποτυχίας. Ως εκ τούτου, με τη λειτουργία της Π.Δ.Σ δημιουργούνται συνθήκες πρόληψης και θεραπείας του κοινωνικού αποκλεισμού και αναβάθμισης της ποιότητας της εκπαίδευσης».

Δώρον... άδωρον

Οι παραπάνω... ισχυρισμοί του υπουργείου Παιδείας έχουν πολλά κενά. Κατʼ αρχάς, αν και εφόσον λειτουργήσει η ΠΔΣ σε δυσπρόσιτα σχολεία δεν πρόκειται να συνεισφέρει ουσιαστικά στους μαθητές. Τα όποια τμήματα δημιουργηθούν θα ξεκινήσουν μετά τις γιορτές, δηλαδή τέσσερις μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, οπότε όσο και να... τρέξουν οι καθηγητές δεν πρόκειται να προλάβουν να καλύψουν την ύλη.

Επιπλέον, ήδη πολλοί μαθητές έχουν γραφτεί σε φροντιστήρια ή έχουν ξεκινήσει ιδιαίτερα μαθήματα και, συνεπώς, είναι δύσκολο να τα εγκαταλείψουν και να στραφούν στην ΠΔΣ.

Σύμφωνα με τη διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Ηρακλείου, στο μόνο σχολείο στο νομό που η ΠΔΣ δεν καταργείται είναι στη Βιάννο, από όπου και περιμένουν ενημέρωση αν υπάρχουν μαθητές που ενδιαφέρονται.

Καταργείται την πλέον ακατάλληλη στιγμή

Όμως, από τη στιγμή που χτύπησε το πρώτο κουδούνι, η διεύθυνση έχει γίνει αποδέκτης πολλών παραπόνων από γονείς και μαθητές, οι οποίοι θέλουν να ενταχθούν στην ΠΔΣ. Δεδομένης της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί, είναι λογικό ολοένα και περισσότεροι μαθητές να στέφονται στο λεγόμενο «δημόσιο φροντιστήριο», θεσμός που, παρά τα προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζε, αποτελούσε μία εναλλακτική λύση για όσους δεν είχαν χρήματα να κάνουν μαθήματα εκτός σχολείου.

Η επαναλειτουργία της ΠΔΣ αποτέλεσε, εξάλλου, και αίτημα σε πολλές περιπτώσεις σχολείων που τέλεσαν υπό κατάληψη το προηγούμενο διάστημα.

Παράλληλα, η κατάργηση, ουσιαστικά, του θεσμού αποτελεί πλήγμα και για τον κλάδο των εκπαιδευτικών αφού απορροφούνταν στην ΠΔΣ πολλοί αναπληρωτές και, κυρίως ωρομίσθιοι. Πέρσι, 600 συνολικά ωρομίσθιοι δίδασκαν στην Πρόσθετη! Τώρα, σε ένα μονάχα σχολείο μπορεί να λειτουργήσει η ΠΔΣ και οι ώρες αναμένεται να καλυφθούν, σε πρώτη φάση, από εκπαιδευτικούς της Βιάννου που θέλουν να συμπληρώσουν ωράριο...

Της Κατερίνας Μυλωνά – ΠΑΤΡΙΣ

Δείτε την Εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας

Οργάνωση και λειτουργεία της ΠΔΣ

Διορισμοί Μονίμων Εκπαιδευτικών το 2011/12

Το νομικό πλαίσιο για τους διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών το 2011/12 (2ος χρόνος μεταβατικής περιόδου)

1. Στις διατάξεις του άρθρου 9 παρ 1 του νέου ν. 3848/2010 ορίζεται ότι κατά την περίοδο έως και το σχολικό έτος 2011-2012 οι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γίνονται σε ποσοστό 60% από τους ισχύοντες πίνακες διοριστέων εκπαιδευτικών του Α.Σ.Ε.Π. και σε ποσοστό 40% από τους κατά την παράγραφο 2 ενιαίους πίνακες προσωρινών αναπληρωτών εκπαιδευτικών με πραγματική προϋπηρεσία.

2.α. Στις διατάξεις της παραγράφου 2 του άρθρου 5 του ν. 3687/2008 σε συνδυασμό με τις διατάξεις των παραγράφων 3 και 9 του άρθρου 9 της τουν. 3848/2010 ορίζεται ότι εκπαιδευτικοί που έχουν συμπληρώσει είκοσι τέσσερις (24) μήνεςπραγματικής προϋπηρεσίας μέχρι και τις 30-06-2010 προσωρινού αναπληρωτή ή ωρομισθίου εκπαιδευτικού σε δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αρμοδιότητας του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, και έχουν λάβει τη βαθμολογική βάση σε οποιονδήποτε διαγωνισμό εκπαιδευτικών του Α.Σ.Ε.Π., διορίζονται μέχρι την κατάρτιση του πρώτου πίνακα του άρθρου 3 του ν. 3848/2010 στον κλάδο επιτυχίας τους και μόνο, σύμφωνα με τις ανάγκες της Υπηρεσίας, και με σειρά που εξαρτάται από την προαναφερθείσα συνολική προϋπηρεσία, κατά προτεραιότητα έναντι των εγγεγραμμένων στον πίνακα της περίπτωσης ββ΄ της παραγράφου 2α΄του άρθρου 6 του ν. 3255/2004 (ενιαίος πίνακας αναπληρωτών με πραγματική προϋπηρεσία) πέραν των οριζόμενων ποσοστών με τις διατάξεις της περίπτωσης α΄ της παραγράφου 2 του άρθρου 6 του ν. 3255/2004 (40% από τον ενιαίο πίνακα αναπληρωτών με πραγματική προϋπηρεσία και 60% από τον πίνακα διοριστέων του ΑΣΕΠ). Ο αριθμός των διοριζομένων ανά σχολικό έτος και κατά κλάδο και ειδικότητα καθορίζεται με κοινή υπουργική απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Για τους κλάδους εκπαιδευτικών των κατηγοριών ΤΕ01 και ΔΕ01, για τους οποίους δεν προκηρύσσεται διαγωνισμός του Α.Σ.Ε.Π. δεν απαιτείται η προϋπόθεση της επιτυχούς συμμετοχής σε διαγωνισμό για μόνιμο διορισμό.

β. Στις διατάξεις της παραγράφου 3 του άρθρου 5 του ν. 3687/2008 ορίζεται ότι οι εκπαιδευτικοί της ανωτέρω περίπτωσης (2α), για το διορισμό των οποίων προβλέπεται ως προσόν διορισμού πτυχίο παιδαγωγικών σπουδών της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (πρώην Σ.Ε.Λ.Ε.Τ.Ε.), κατά τις διατάξεις της παραγράφου 8 του άρθρου 14 του ν. 1566/1985 και της παραγράφου 2 του άρθρου 3 του π.δ. 118/1995 (ΦΕΚ. 95Α΄) ή πιστοποιητικό παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας, σύμφωνα με τις περιπτώσεις γ΄, δ΄, ε΄ και στ΄ της παραγράφου 2 και την παράγραφο 3 της αριθμ. Δ2/13934/12.2.2001 κοινής υπουργικής απόφασης των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Οικονομικών και Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ. 204 Β΄), διορίζονται, εφόσον κατέχουν το πτυχίο αυτό ή πτυχίο ισοδύναμο προς αυτό.

γ. Στις διατάξεις της παραγράφου 8 του άρθρου 9 του ν. 3848/2010 ορίζεται ότι μέχρι και το σχολικό έτος 2014-2015 όσοι εκπαιδευτικοί συμπλήρωσαν την 30ή Ιουνίου 2008 πραγματική προϋπηρεσία τουλάχιστον τριάντα (30) μηνών προσωρινού αναπληρωτή ή ωρομίσθιου εκπαιδευτικού σε δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, διορίζονται επιπλέον, εφόσον υπάρχουν εκπαιδευτικές ανάγκες και δεν έχουν διοριστεί κατά τις διατάξεις του νόμου 3848/2010, κατά σειρά που εξαρτάται από την προαναφερθείσα συνολική προϋπηρεσία. Ο αριθμός των διοριζομένων ανά σχολικό έτος και κατά κλάδο και ειδικότητα καθορίζεται με απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

3. Από τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 6 του ν. 3255/2004 ορίζεται ότι εκπαιδευτικοί που κατέχουν περισσότερα του ενός πτυχία, οι οποίοι έχουν διορισθεί σε θέση μόνιμουεκπαιδευτικού, δεν εγγράφονταιστον πίνακα της υποπερίπτωσης ββ΄ της περίπτ. α΄ της παρ. 2 του ίδιου άρθρου.

4. Από τις διατάξεις του άρθρου 15 περιπτ. Α΄ παρ. 9 και περιπτ. Β΄ παρ. 7 του Ν.1566/1985 ορίζεται ότι η κατοχή θέσης εκπαιδευτικού σε δημόσια εκπαίδευση άλλης χώρας (ακόμα κι αν είναι δόκιμος και δεν έχει ακόμα μονιμοποιηθεί) αποτελεί κώλυμα διορισμού σε θέση εκπαιδευτικού προσωπικού της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Με το αριθμ. 2982/10-8-2006 γνωμοδοτικό έγγραφο του νομικού συμβούλου του Υπ. Παιδείας, που έγινε δεκτό από τον Υπουργό, κρίνεται ότι «σε περίπτωση όμως που παραιτηθεί από τη θέση του και αποδεδειγμένα η παραίτησή του ακολουθήσει τη νόμιμη διαδικασία του τόπου διορισμού του και ολοκληρωθεί αυτή, δεν υφίσταται πλέον το κώλυμα διορισμού του στη δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Ούτε υπάρχει χρονικός περιορισμός μεταξύ του χρόνου της παραπάνω παραιτήσεώς του και του διορισμού του στην Ελλάδα. Από τη στιγμή, δηλαδή, που θα έχει νόμιμα παραιτηθεί από τη θέση του στην αλλοδαπή μπορεί οποτεδήποτε να διοριστεί στην Ελλάδα (ως αναπληρωτής ή μόνιμος με τις προϋποθέσεις του νόμου)»

Εάλλω ο θεσμός των αθλητικών τάξεων

ΕΑΛΛΩ Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα η διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας αιφνιδιαστικά άλλαξε ότι ίσχυε έως σήμερα και ανακοίνωσε ότι στα ΤΑΔ1 - ΕΤΑΔ δεν μπορούν να διδάξουν οι αναπληρωτές Κ.Φ.Α.2;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι προπονητές, που στήριξαν αυτό τον πετυχημένο θεσμό τα τελευταία 20 χρόνια, με μία παράτυπη και εξωθεσμική απόφαση της Υφυπουργού Παιδείας, ξαφικά τίθενται εκτός διαδικασίας λειτουργίας των αθλητικών τάξεων;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι τρεις μήνες τώρα το Υπουργείο Παιδείας κοροϊδεύει και εξαπατά τους υποψηφίους αναπληρωτές, υποβάλλοντάς τους στη διαδικασία υποβολής αιτήσεων και αξιολόγησης μέσα από πολλαπλά κριτήρια μοριοδότησης ανά αθλητικό αντικείμενο;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας, 12.000 μαθητές που προσδοκούσαν τους εξειδικευμένους προπονητές Κ.Φ.Α. ανά αθλητικό αντικείμενο, από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, αγνοούνται για την επιλογή τους αυτή;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι γονείς των μαθητών αυτών με αθλητικές επιτυχίες και διακρίσεις, εξαπατούνται γατί ώθησαν και στήριξαν την επιλογή των παιδιών τους να συνδυάσουν άθληση και μάθηση στο δημόσιο σχολείο;

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι γνωστή στους 600 Κ.Φ.Α. που ως αναπληρωτές εργάστηκαν το σχολικό έτος 2009 - 2010 στα ΤΑΔ - ΕΤΑΔ όλης της χώρας.

Ο Δελμούζος είναι έτοιμος να «σηκωθεί» για την αντιπαιδαγωγική πολιτική που εφαρμόζει το Υπουργείου Παιδείας μεσούσης της σχολικής χρονιάς.

Ο Φωκιανός «τριγυρίζει» μη βρίσκοντας ησυχία για τις ανίερες αυτές προσπάθειες αναστολής λειτουργίας των ΤΑΔ - ΕΤΑΔ, από τους ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας.

Ο Χρυσάφης «σήμερα» θα κατήγγειλε πανελλήνια προς τους μυημένους στον αθλητισμό, τη βαρβαρότητα της πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας, ενάντια σε όλους αυτούς που στήριξαν το θεσμό της φυσικής αγωγής και των αθλητικών τάξεων.

Η ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος να συντηρήσει σε υψηλά επίπεδα τη φυσική αγωγή και να μυήσει τους μαθητές στη δια βίου άθληση, εκδηλώνεται με την υποβάθμιση όλων των αθλητικών τάξεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Η απουσία πολιτικής για την άθληση (όχι μόνο υψηλού επιπέδου των αθλητικών τάξεων) υπονομεύει το στερεότυπο που διαχρονικά γαλουχήθηκαν οι Έλληνες «νους υγιής εν σώματι υγιές». Αυτή η αστείρευτη δεξαμενή ήθους, άμιλλας, αλληλεγγύης, κοινωνικοποίησης, συμφιλίωσης βάναυσα και αλόγιστα καταπατείται στις ημέρες μας.

ΟΧΙ ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΕΑΝ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΔΕΝ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.

Ο θεσμός των αθλητικών τάξεων διαχρονικά και συστηματικά παρήγαγε Πρωταθλητές Ελλάδος, μελλοντικού; Βαλκανιονίκες, Μεσογειονίκες, Ευρωπαίους και Παγκόσμιους Πρωταθλητές.

Ο αθλητισμός υψηλού επιπέδου δεν είναι πυροτέχνημα, αλλά ο συνδυασμός συστηματικής προσπάθειας, με στέρεες βάσεις τεχνικής κατάρτισης και κατάλληλη διαχρονική προπονητική εξάσκηση.

Αντιλαμβάνεστε κυρίες μου ότι τα ΤΑΔ - ΕΤΑΔ είναι ένας κρίκος της προπονητικής διαδικασίας, που συνδυάζει τη μάθηση με την άθληση και σταδιακά μετατρέπει τους σημερινούς μαθητές, σε μελλοντικούς πρωταθλητές.

Ίσως ήταν ένας από τους ελάχιστους θεσμούς, που ήταν σε θέση να εμφυσήσει τη δια βίου άθληση, στους σημερινούς μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με τον τρόπο λειτουργίας του.

Η εκπαίδευση είναι το φυτώριο και ο αθλητισμός αποτελεί το λίπασμα για τους μελλοντικά ενεργούς πολίτες.

Είμαστε μία χώρα, που σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε στις τρεις πρώτες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την παιδική παχυσαρκία.

Κατοικούμε σε μία χώρα, όπου στο Ελληνικό Κοινοβούλιο υπάρχουν εξειδικευμένοι Κ.Φ.Α., ανά αντικείμενο στο χώρο άθλησης που υπάρχει εκεί.

Έχουμε σαν χώρα έναν Πρωθυπουργό, που διαχρονικά επιλέγει τη συστηματική άθληση και αποτελεί πρότυπο με την εικόνα που προβάλλει προς τους πολίτες.

Γιατί λοιπόν να μην υπάρχουν σε αυτή την ίδια χώρα εξειδικευμένοι προπονητές, που μέσα από συγκεκριμένη διαδικασία αξιολόγησης, να επιλέγονται οι πιο κατάλληλοι να διδάξουν στα ΤΑΔ - ΕΤΑΔ;

Γιατί πρέπει ο κάθε γονιός, από τους 12.000 μαθητές των ΤΑΔ - ΕΤΑΔ, να αναρωτιέται για την απαξίωση των αθλητικών δεξιοτήτων του παιδιού του;

Γιατί πρέπει ο κάθε μαθητής, από τους γνωστούς μας 12.000, να βιώνει το αντιπαιδαγωγικό μέτρο αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος, τρεις μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, δηλαδή πρόκειται για ουσιαστική τιμωρία τους;

Γιατί αγνοούνται οι κινητοποιήσεις γονέων και μαθητών από τις αθλητικές τάξεις;

Γιατί δεν λαμβάνονται υπόψη οι προτάσεις της ΟΛΜΕ και οι αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων, για την εύρυθμη λειτουργία των αθλητικών τάξεων, σύμφωνα με τη διαδικασία αξιολόγησης των Κ.Φ.Α. που έχει ολοκληρωθεί;

Γιατί καταστρατηγείται κάθε έννοια αξιοκρατίας αλλοιώνοντας τη νόμιμη διαδικασία που το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας θέσπισε;

Η εκδήλωση προθέσεων για δημόσια διαβούλευση, όσων εμπλέκονται στη διαδικασία λειτουργίας των ΤΑΔ - ΕΤΑΔ, αφού εντέχνως δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε, η κρίση δεν αποτελεί πανάκεια για τη λύση.

Οι σημερινοί ιθύνοντες στο Υπουργείο Παιδείας, μετά από χρόνια, ίσως αντιληφθούν την ολέθρια πολιτική που εφαρμόζουν τώρα στο πετυχημένο θεσμό των ΤΑΔ - ΕΤΑΔ (δώδεκα χιλιάδες μαθητές υπάρχουν).

Δεν είναι όλα αριθμοί, αλγόριθμοι και δημιουργική λογιστική πολιτική, αλλά χρειάζεται κοινωνική ευαισθησία για τη συνέχιση και ουσιαστική εξέλιξη των αθλητικών τάξεων σε αθλητικό σχολείο.

Μάλλον όμως θα χρειαστεί να περιμένουμε ένα νέο Παπαναστασίου Αλεξ, για να επιφέρει σε πείσμα των αριθμών και αντίθεση των καιρών, τις αλλαγές που χρειάζονται για την πολύπαθη παρεχόμενη παιδεία.

Ας ελπίσουμε όμως ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε και ένα Φωκιανό Ι., για την αναβάθμιση της φυσικής αγωγής στη σχολική εκπαίδευση για την εύρυθμη λειτουργία των αθλητικών τάξεων.

Καλά Χριστούγεννα συνάδελφοι και ευτυχισμένο το νέο έτος γονείς και μαθητές που επιλέξατε τη φοίτηση στα ΤΑΔ - ΕΤΑΔ.

ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΥΜΝΑΣΤΩΝ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΤΜΗΜΑ ΚΙΛΚΙΣ

Άκης Μαυρίδης
6941475752

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Απόσπαση πλεονάζοντος εκπαιδευτικού

Υπ. Παιδείας: Απόσπαση πλεονάζοντος εκπαιδευτικού από Π.Υ.Σ.Δ.Ε. σε Π.Υ.Σ.Δ.Ε. της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας.

Νεοδιόριστοι Εκπ/κοί: Επιστολή διαμαρτυρίας για την κατάργηση της τριετίας.


Ομάδα νεοδιοριζόμενων εκπαιδευτικών : Επιστολή διαμαρτυρίας για την κατάργηση της τριετίας.


Με την παρούσα επιστολή θα θέλαμε να σας επισημάνουμε την αδικία που συντελείται εις βάρος των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, αφού, με βάση το νέο νόμο της εκπαίδευσης (3848/2010, ΦΕΚ 71/Α/2010, «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού – καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση και άλλες διατάξεις»), οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να παραμένουν στον τόπο διορισμού τους για τρία ολόκληρα χρόνια χωρίς δικαίωμα μετάθεσης. Η αδικία συντελείται τόσο για τους νεοδιόριστους «Β’ φουρνιάς» του ΑΣΕΠ έναντι των συναδέλφων «Α’ φουρνιάς» που διορίσθηκαν πέρυσι και δεν υποχρεούνται στην τριετία, όσο και για τους νεοδιόριστους από τον πίνακα προϋπηρεσίας 40%, που για να αποκτήσουν την προϋπηρεσία για πολλά χρόνια δούλευαν ανά την Ελλάδα, μη γνωρίζοντας ότι μετά τον πολυπόθητο διορισμό θα χρειαστεί να παραμείνουν άλλα 3 χρόνια μακριά από τον τόπο τους. Είναι άδικο ένας εκπαιδευτικός ενώ πληροί τις προϋποθέσεις για μετάθεση (μόρια) να του απαγορεύεται η δυνατότητα αυτή από τον συγκεκριμένο νόμο.

Το κατά πόσον μπορεί να επιτευχθεί με την τριετή παραμονή ο σκοπός του νομοθέτη (παιδαγωγικό-διδακτικοί λόγοι, δεσμοί με την τοπική κοινωνία), παραμένει αμφίβολο, αφού ο νόμος δεν προβλέπει την οριστική τοποθέτησή μας σε ένα σχολείο πριν την πάροδο της διετίας, αλλά την διάθεσή μας στο ΠΥΣΔΕ. Είμαστε, πρακτικά για δύο χρόνια, έρμαιο στην τοποθέτηση ανά το νομό, οπότε δεν γίνεται καν να αναπτυχθούν δεσμοί με την τοπική κοινωνία.

Η παραπάνω διάταξη έχει δημιουργήσει από φέτος μεγάλο πρόβλημα σε εμάς τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, αφού έχει σαν αποτέλεσμα, αφενός να αναγκαζόμαστε να «διαλύσουμε» στην κυριολεξία τις οικογένειές μας, αφετέρου να επωμιζόμαστε επί μακρόν το δυσβάσταχτο για την εποχή μας οικονομικό κόστος που συνεπάγεται (συντήρηση δεύτερου σπιτιού, μετακινήσεις, κλπ).

Δεν υπάρχει άλλωστε τεκμηριωμένη απάντηση στην εύλογη απορία μας, ποιους λόγους εξυπηρετεί η τριετής παραμονή “τιμωρία” στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας. Το μόνο που πετυχαίνει είναι η οικονομική και η κοινωνική εξαθλίωσή μας μετά και τις συνεχείς μειώσεις των μισθών μας.

Υπό αυτή την ψυχολογική και οικονομική πίεση, μάλλον δημιουργείται στους εκπαιδευτικούς ένα αίσθημα «τιμωρίας» για την «επιλογή» τους, διερωτώμενοι ταυτόχρονα κατά πόσον προστατεύεται ο (συνταγματικά κατοχυρωμένος) θεσμός της οικογένειας.

Με τον τριετή εγκλωβισμό των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών στον τόπο διορισμού τους, ακυρώνεται η δυνατότητα μετάθεσής τους στο τόπο συμφερόντων τους για την κάλυψη λειτουργικών ή οργανικών κενών που τυχόν παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια της τριετίας. Το παράδοξο είναι ότι αυτά τα κενά ενδέχεται να καλυφθούν από εκπαιδευτικούς με λιγότερα μόρια ή από νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς των οποίων ο τόπος συμφερόντων είναι πολύ μακριά από το τόπο διορισμού τους. Έτσι οδηγούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο εσωτερικής μετανάστευσης των εκπαιδευτικών που δε εξυπηρετεί καθόλου του παιδαγωγικό- διδακτικούς λόγου που αναφέρει ο νομοθέτης αλλά εξαθλιώνει τους εκπαιδευτικούς.

Θεωρούμε ότι αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του προβλήματος σε όλη του τη διάσταση και θα μεριμνήσετε κατάλληλα προς τη σωστή κατεύθυνση, λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο αριθμό συνταξιοδοτήσεων, άρα και οργανικών κενών, που ευνοεί την επανεξέταση του θέματός μας.

Κατά συνέπεια, η πολιτεία δε θα έχει έναν εκπαιδευτικό, εσωτερικό «μετανάστη» που προσπαθεί να επιβιώσει, ευελπιστώντας ύστερα από χρόνια στον «επαναπατρισμό» του, αλλά έναν εκπαιδευτικό αφοσιωμένο στο λειτούργημα του, που είναι εν τέλει στόχος της κοινωνίας και του <<νέου σχολείου>> του Υπουργείου Παιδείας.

Ομάδα νεοδιόριστων εκπαιδευτικών

Συνάδελφοι έχουμε συντάξει την επιστολή διαμαρτυρίας για την τριετία, την οποία σκοπεύουμε να στείλουμε:

1. Στα μέλη της επιτροπής για τα θέματα μεταθέσεων – αποσπάσεων – αναμοριοδοτήσεων σχ. Μονάδων.


2. Σε βουλευτές της διακομματικής επιτροπής Παιδείας της Βουλής.


3. Στο Υπουργείο Παιδείας.


4. Σε βουλευτές όλων των κομμάτων την περίοδο των εορτών.


Όσοι θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνησή μας αυτή να στείλουν ονοματεπώνυμο και mail στη διεύθυνση

trietia@yahoo.gr

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΣΧΟΛΕΙΑ


ΟΛΜΕ: ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΣΧΟΛΕΙΑ - Συγκεντρώσεις-παραστάσεις διαμαρτυρίας εκπαιδευτικών – γονέων – μαθητών στις 14 Ιανουαρίου σε όλες τις Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης


Αθήνα, 21/12/2010

Προς τα ΔΣ των ΕΛΜΕ


Σας στέλνουμε επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας για το θέμα των επιχειρούμενων καταργήσεων και συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων.


Επισημαίνοντας την αναγκαιότητα άμεσης αντίδρασης του κλάδου μας για να ακυρωθεί μια τέτοια διαδικασία σας καλούμε να οργανώσετε:


- συγκεντρώσεις-παραστάσεις διαμαρτυρίας στις 14 Ιανουαρίου 2011 σε όλες τις Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης με τη συνεργασία όλων των ΕΛΜΕ της κάθε περιφέρειας (στις Διευθύνσεις και τα γραφεία εκπαίδευσης για τα νησιά που δεν έχουν Περιφερειακή Διεύθυνση),

- κοινές συσκέψεις και πρωτοβουλίες μαζί με τους συλλόγους, τις ενώσεις και τις ομοσπονδίες γονέων αλλά και τις μαθητικές κοινότητες



Αθήνα, 21/12/2010

Α.Π.:1787

ΠΡΟΣ:
Την Υπουργό Παιδείας
Κ. Α. Διαμαντοπούλου

Θέμα: «Καταργήσεις-Συγχωνεύσεις σχολείων»

Κυρία Υπουργέ,

Το Δ.Σ της ΟΛΜΕ πληροφορήθηκε από πολλές ΕΛΜΕ της χώρας ότι διεξάγονται άτυπες συνεννοήσεις μεταξύ των Περιφερειακών Διευθυντών και των Διευθυντών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με θέμα την κατάργηση-συγχώνευση σχολικών μονάδων.

Η συγκεκριμένη διαδικασία γίνεται εν κρυπτώ και με την απουσία των τοπικών κοινωνιών. Σας υπενθυμίζουμε ότι το υφιστάμενο νομικό καθεστώς προβλέπει τη συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας (Δημοτικές Επιτροπές Παιδείας, Νομαρχιακές Επιτροπές Παιδείας, Νομαρχιακό Συμβούλιο), όπου οι προαναφερθείσες επιτροπές της αυτοδιοίκησης έχουν γνωμοδοτικό ρόλο. Είναι γνωστό ότι με τη νέα διοικητική δομή της χώρας που προβλέπει ο «Καλλικράτης», οι Νομαρχιακές Επιτροπές Παιδείας καταργούνται από 01/01/2011, αφού δεν υφίσταται η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Οι αρμοδιότητες που είχαν οι Νομαρχιακές Επιτροπές Παιδείας είναι άγνωστο εάν θα περάσουν στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση, αφού εκκρεμούν δεκάδες προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις, Ωστόσο οι Δημοτικές Επιτροπές Παιδείας υπάρχουν και δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθούν.

Η ασάφεια αυτή δίνει τη δυνατότητα στους Περιφερειακούς Διευθυντές και στους Διευθυντές Εκπαίδευσης να παρακάμψουν τις τοπικές κοινωνίες και να αποφασίσουν με κριτήρια που δεν είναι βέβαιο ότι προάγουν την εκπαίδευση στις κοινωνίες αυτές.

Επειδή η Υφυπουργός Παιδείας κα Χριστοφιλοπούλου έχει δηλώσει επίσημα ότι οι καταργήσεις-συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων θα γίνουν με «παιδαγωγικά» κριτήρια, επανερχόμαστε για να σας υπενθυμίσουμε κάποια κριτήρια, που φαίνεται ότι αγνοούνται.

1. Ανώτατος αριθμός μαθητών ανά τμήμα το 25. Θεωρούμε ακατανόητο να μην έχει θεσμοθετηθεί το όριο των 25 μαθητών ανά τμήμα στη Β/βάθμια Εκπαίδευση (όπως ήδη ισχύει στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση). Για καθαρά παιδαγωγικούς λόγους απαιτούμε τα τμήματα των μαθημάτων κατεύθυνσης, να έχουν ανώτερο όριο τους 20 μαθητές. Είναι απολύτως λογικό ότι τα πανελληνίως εξεταζόμενα μαθήματα πρέπει να διδάσκονται σε ολιγομελή τμήματα, ώστε οι μαθητές να προετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις με τον καλύτερο τρόπο, αφού έτσι δίνεται η δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να εντοπίσει ευκολότερα τυχόν αδυναμίες των υποψηφίων και να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Ο ανώτατος αριθμός των 20 μαθητών στο τμήμα θα πρέπει να τηρείται και στις σχολικές μονάδες της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Επίσης, απαιτούμε να θεσμοθετηθεί η αναλογία των 10 μαθητών ανά καθηγητή στα εργαστήρια σε όλους τους τύπους σχολείων όχι μόνο για λόγους παιδαγωγικούς αλλά και υγιεινής και ασφάλειας μαθητών και εκπαιδευτικών.

2. Η κατάργηση μιας σχολικής μονάδας έχει αρνητικές κοινωνικές συνέπειες. Με δεδομένο ότι αρκετοί από τους κατοίκους θα μετακινηθούν προκειμένου να προσφέρουν στα παιδιά τους την καλύτερη δυνατή μόρφωση, το αποτέλεσμα θα είναι ο μαρασμός των τοπικών κοινωνιών. . Στο πρόσφατο παρελθόν έχει καταγραφεί η ερήμωση χωριών, των οποίων τα σχολεία καταργήθηκαν. Παράλληλα, είναι μεγάλος ο κίνδυνος να αυξηθεί η σχολική διαρροή κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης ιδίως για οικογένειες χαμηλού εισοδήματος που δεν θα έχουν δυνατότητα μετεγκατάστασης. Αυτό επιβεβαιώνουν και σχετικές επιστημονικές έρευνες.

3. Το «κόστος» για το μαθητή. Η συγχώνευση σχολείων θα έχει ως αποτέλεσμα «σπατάλη» χρόνου και ταλαιπωρία των μαθητών, οι οποίοι καθημερινά θα αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες αποστάσεις μέχρι να φτάσουν στο σχολείο τους. Με καθαρά παιδαγωγικά κριτήρια θα πρέπει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό στο χρόνο των μαθητών, των πιο σκληρά εργαζομένων Ελλήνων, όπως έχουν δείξει οι σχετικές έρευνες. Η απώλεια χρόνου λόγω μετακίνησης θα επιβαρύνει περαιτέρω το ήδη βεβαρημένο πρόγραμμα των μαθητών και σαφέστατα θα επηρεάσει και τη σχολική τους επίδοση.

4. Λόγοι ασφαλείας που έχουν να κάνουν με τη σωματική ακεραιότητα των μαθητών. Δεν πρέπει να λησμονείτε το άθλιο οδικό δίκτυο της χώρας μας, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές, καθώς και τις ειδικές κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν σε αυτές. Η καθημερινή αυτή ταλαιπωρία των μαθητών εγκυμονεί κινδύνους ατυχημάτων.

5. Δεν πρέπει να γίνει καμία συγχώνευση σχολικής μονάδας στις παραμεθόριες περιοχές γιατί εκτός των άλλων τα σχολεία στις μικρές αυτές κοινωνίες αποτελεί κοιτίδα πολιτισμού. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, που έχουν έδρα παραμεθόριες, ορεινές και απομακρυσμένες περιοχές, καθώς και σχολικές μονάδες που εδρεύουν σε μικρά νησιά.

6. Το ελάχιστο όφελος από την εξοικονόμηση πόρων, που επιβάλλει την πολιτική των συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων. Έχουμε και στο παρελθόν επισημάνει το όργιο σπατάλης που έχει καταγραφεί τις περασμένες δεκαετίες στον τομέα της σχολικής μεταφοράς. Η διασπάθιση δημόσιου χρήματος στον τομέα αυτό, είναι εμφανής ακόμα και στους αδαείς περί τα εκπαιδευτικά. Και φυσικά γι’ αυτό δε φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Είναι δεδομένο ότι με τη λογική που έχουν διάφοροι κρατικοί αξιωματούχοι, αλλά και παράγοντες της αυτοδιοίκησης, με την κατάργηση σχολικών μονάδων και τη συνακόλουθη μαζική μεταφορά χιλιάδων μαθητών όχι μόνο δε θα εξοικονομηθούν πόροι, αλλά αντίθετα το δημόσιο θα επιβαρυνθεί περαιτέρω και κάποιοι επιτήδειοι θα θησαυρίσουν.

7. Όσον αφορά τις σχολικές μονάδες στα μεγάλα πολεοδομικά συγκροτήματα της χώρας και πριν ληφθεί η οποιαδήποτε απόφαση, επιβάλλεται ένας σοβαρός σχεδιασμός, με τη συνεξέταση πολλών παραγόντων. Ο μαθητής δεν πρέπει να μετακινείται πεζός σε μεγάλη απόσταση από το σπίτι του, δεν πρέπει, εάν είναι εφικτό, να διασχίζει μεγάλες οδικές αρτηρίες, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος τροχαίων ατυχημάτων και επιπροσθέτως πρέπει να συνεκτιμάται ότι η επικινδυνότητα του αστικού περιβάλλοντος για έναν ανήλικο είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τις αγροτικές περιοχές. Σε κάθε περίπτωση το Δ.Σ της ΟΛΜΕ είναι αντίθετο με τη δημιουργία τεράστιων σχολικών συγκροτημάτων που θα αποτελούνται από πολυπληθή τμήματα (30 μαθητών), γιατί είναι βέβαιο ότι δεν είναι δυνατόν να επιτελέσουν οι εκπαιδευτικοί το έργο τους με αποτελεσματικότητα.

Το Δ.Σ της ΟΛΜΕ εκφράζει την εντονότατη ανησυχία του για τις επιχειρούμενες αλλαγές. Χωρίς να είναι αντίθετο σε διορθωτικές κινήσεις που αφορούν κάποιες ακραίες περιπτώσεις, που τυχόν υπάρχουν, διαφωνεί στην «λογική» που υπακούει στις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και επιβάλλει ως πρώτιστο μέλημα όχι την ποιότητα στην εκπαίδευση, αλλά το «φθηνό σχολείο».

Διαφωνεί με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο επιχειρεί να αποφασίσει για τις τοπικές κοινωνίες, χωρίς να ερωτηθούν οι αιρετοί εκπρόσωποι τους. Σε κάθε διαδικασία κατάργησης-συγχώνευσης σχολικής μονάδας επιβάλλεται να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη της Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας καθώς και της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης.

Δε θεωρούμε ότι η συγχώνευση σχολείων πρέπει να είναι προτεραιότητα σήμερα. Αντιθέτως θα έπρεπε να τίθενται ως ζητήματα αιχμής η πολύπλευρη στήριξη των εκπαιδευτικών προκειμένου να ασκήσουν το εκπαιδευτικό τους έργο, η ενίσχυση των μαθητών (π.χ. με προγράμματα αντισταθμιστικής αγωγής), η επίλυση των σοβαρών προβλημάτων υλικοτεχνικής και κτιριακής υποδομής που αντιμετωπίζουν τα σχολικά κτίρια σήμερα κ.ά.

Σας υπενθυμίζουμε ότι απαντώντας στο «κείμενο διαβούλευσης» που μας αποστείλατε, το Δ.Σ της ΟΛΜΕ ζήτησε να υπάρξει συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, ώστε να μας αποσαφηνίσετε πτυχές του προαναφερθέντος κειμένου, το οποίο σε αρκετά σημεία είναι εξαιρετικά ασαφές. Επιπροσθέτως, ζητήσαμε να υπάρξει ουσιαστικός διάλογος για την εκπαίδευση με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς.


Με το παρόν επανερχόμεθα στο αίτημά μας για συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και αναμένουμε για τις δικές σας ενέργειες.



Καταργήσεις σχολείων, τι σημαίνει στην πράξη;

Ως γνωστό, ο χώρος της σχολικής μονάδας αποτελεί στοιχείο το μαθησιακού περιβάλλοντος διότι, διευκολύνει ή αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ανάπτυξης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.


Στοιχεία όπως, το γεωφυσικό περιβάλλον, ο σχολικός χώρος, ο θόρυβος, ο συνωστισμός κ.α επηρεάζουν σημαντικά την πορεία ανάπτυξης και τη συμπεριφορά του μαθητή και σύμφωνα με ερευνητικά αποτελέσματα, στα μεγάλα και πολυπληθή σχολεία οι μαθητές εξελίσσονται σε παθητικούς παρατηρητές και απομονώνονται .

Επίσης, αρκετοί ψυχοπαιδαγωγοί υποστηρίζουν ότι ο γιγαντισμός του σχολείου και ο μεγάλος αριθμός μαθητών αποτελούν αρνητικούς παράγοντες για την οικειοποίηση από το μαθητή του φυσικού και κοινωνικού χώρου του σχολείου. Αντίθετα, τα μικρά ή μεσαία σχολεία έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιούν πολλαπλάσιο αριθμό μαθητών με αποτέλεσμα να εξασφαλίζουν μεγαλύτερο βαθμό κοινωνικοποίησης.

Σύμφωνα με τις προδιαγραφές που έχει καθιερώσει ο οργανισμός σχολικών κτηρίων [οσκ] για 6θέσιο δημοτικό σχολείο απαιτούνται > 2.700,000 μ2, για 12θεσιο > 4.000,000 μ2 για 6θεσιο γυμνάσιο > 3.400.000μ2 για 12θεσιο γυμνάσιο > 4.500.000 μ2. Αν στη σχολική μονάδα συμπεριλαμβάνει και ανοιχτούς χώρους άθλησης ο σχολικός χώρος δεν μπορεί να είναι λιγότερο από 5.000.000 μ2 για 6θεσια. Γενικότερα, ο κανόνας που ισχύει είναι να αναλογούν σε κάθε μαθητή 100-120 μ2.

Αντί όμως η κυβέρνηση να προχωρήσει σε αναβάθμιση και επέκταση των σχολικών μονάδων της χώρας όπως οι δύσκολοι καιροί επιτάσσουν, από το νέο έτος θα προχωρήσει σε καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων χωρίς οι καταργήσεις και οι συγχωνεύσεις να λαμβάνουν υπόψη τα παιδαγωγικά κριτήρια ή τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής.

Πως, για παράδειγμα, ένα 6θεσιο σημερινό δημοτικό με 4.000.000 μ2 θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις εκπαιδευτικές ανάγκες διπλάσιου αριθμού μαθητών που θα προκύψουν από τις συγχωνεύσεις; κ.α.

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ο ανασχεδιασμός και οι κατευθυντήριες επιλογές της πολιτικής του υπουργείου παιδείας έχουν ως στόχο να μετατρέψουν το ελληνικό σχολείο σε σχολείο περιορισμένων δυνατοτήτων με αποκλεισμούς και ανισότητες που θα συμβάλλουν στην όξυνση των διαφορών στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα, καθώς και στη μείωση του γενικού εκπαιδευτικού επιπέδου όλων..

Τσάμης Βασίλειος
Εκπαιδευτικός
Καθηγ. Φ. Αγωγής
Προπονητής Στίβου

Παρακράτηση φόρου εισοδήματος για το 2011

Παρακράτηση φόρου εισοδήματος από μισθούς, ημερομίσθια, συντάξεις και λοιπές παροχές που θα καταβληθούν στους δικαιούχους κατά το ημερολογιακό έτος 2011









Απολύσεις Εκπ/κών.

Σχετικά με τις απολύσεις εκπαιδευτικών λόγω μη ιάσιμου νοσήματος, του Ιωάννη Κουμέντου















Η ανάρτηση των Αποφάσεων των απολύσεων εκπαιδευτικών από την Υπηρεσία λόγω μη ιάσιμου νοσήματος στο διαδίκτυο, στα πλαίσια του Προγράμματος Διαύγεια έγινε σύμφωνα με το Νόμο 3861/2010. Οι εκπαιδευτικοί Ζ.Ε. και Φ.Κ. απολύθηκαν ύστερα από αίτησή τους προς την Β/θμια Υγειονομική Επιτροπή αφού τηρήθηκαν όλες οι νόμιμες διαδικασίες σύμφωνα με τον Υπαλληλικό Κώδικα.



O Περιφερειακός Διευθυντής

Εκπαίδευσης Αττικής

ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΚΟΥΜΕΝΤΟΣ